impasse met hulpverlener
Wat is het?
Om met een hulpverlener in een impasse te komen, hoeft een persoon niet veel te doen. Er zijn veel hulpverleners die oogkleppen op hebben en alleen maar 1 richting kunnen op denken. Deze richting is vaak niet in het belang van de persoon. Een persoon komt voor zichzelf op en geeft aan hoe het moet en anders kan. Een hulpverlener is hier niet van gediend en geeft aan dat het dit is of anders niks.
Impasse = situatie dat een proces vastloopt en moeilijk op te lossen is. De impasse komt van 2 kanten. Zowel de hulpverlener als de persoon werken hieraan mee. De hulpverleners geven dit vaak aan dat het niet aan hun ligt. Hulpverleners hebben vaak een wijzende vingen en vinden zichzelf geweldig en doen alles fantastisch. Vaak hebben ze een 9-5 mentaliteit en werken ook alleen deze uren.
Herkennen
Uit een impasse komen doet u samen. In een impasse komen doet u samen. Het verantwoordelijkheid nemen voor gemaakte fouten staat u alleen in om de impasse te doorbreken. Een impasse kom door negatieve uitingen, niet samenwerken, geen gehoor geven, geen begrip. De impasse ligt bij 2 personen en niet bij 1 als oorzaak.
Personen kunnen in impasse zijn met de hulpverlener wanneer de hulpverleners A wilt en de persoon B nodig vind. Wanneer de persoon alleen B wil komt er geen samenwerking op gang. Beide moeten water bij de wijn doen om tot een midden te komen. Wanneer een persoon een standbeeld is voor de diagnose of hulp die een persoon wilt, word alles wat word aangeboden gezien als weigeren, maar er word niks aangeboden voor de diagnose waar de persoon een standbeeld voor is.
Door een impasse is er geen contact met een hulpverlener, het loopt te moeilijk, er zijn veel meningsverschillen die regelmatig hoog op lopen. Het kan komen wanneer een hulpverlener iets doet achter de rug om van de persoon zoals het proberen vast te stellen van een diagnose.
Hulpverleners kunnen verwijdend zijn naar een persoon, de persoon weigert alle hulp, er word niet gekeken naar de reden waarom het de hulp weigert. De persoon staat achter de diagnose die is gesteld, maar de hulpverlener niet, de persoon wil therapie die niet gegeven word, er is geen samenwerking mogelijk met de hulpverlener om de diagnose te laten behandelen.
Er kan een impasse komen wanneer er word gelogen over de feiten die er zijn, zinnen worden verdraaid, het anders word opgeschreven. Het laten lijken dat het niet is gebeurt. Een hulpverlener zegt eerst A dan word het B komt terug bij A en dan word het C. A = Om je beter te begrijpen en voor een huis, moet je de diagnose Autisme. B= Wij kunnen niet helpen wij begrijpen jou niet. A= Je moet de diagnose autisme om te worden begrepen. C= Het was alleen maar een overweging.
Een impasse kan ontstaan door de hulpverlener wanneer deze niet overlegt met de persoon, de persoon niet op de hoogte houd en zeer zelden informeert. De persoon meer een medisch dossier is dan een persoon met problematiek, er is meer aandacht voor het dossier als voor de persoon. Over de persoon zijn vergaderingen die over de persoon gaan, hier word gebruik gemaakt van informatie die niet is na gevraagd waardoor er een verkeerd beeld is van de gehele situatie. De informatie word verkeerd gerapporteerd van hoge stress word gemaakt spanning, hierdoor is er een verkeerd beeld. De hoge stress heeft verschillende oorzaken die niet worden meegenomen.
Ach die stress is niet erkennen dat een persoon veel stress heeft, het invloed heeft op de dag en dat een persoon hierdoor beperkt word in het dagelijks leven. De stress word genegeerd waardoor de persoon niet word geholpen met de stress. Wanneer er word aangeven niks met de stress te kunnen omdat er geen signaleringsplan is gemaakt, maar de persoon wel vele schema heeft gemaakt als een basis, klopt er iets niet. Het plan is niet opgestart omdat de persoon het weigert, terwijl een hulpverlener het papier nooit heeft mee genomen om het te behandelen.
behandelen
De impasse bestaat voor een hulpverlener uit 90% is de persoon zijn schuld en 10% de hulpverlener of minder voor een hulpverlener. De verhouding is niet juist, hierdoor word alles wat de persoon doet anders en negatief opgevat, het komt het contact alleen meer in de weg te staan. De juiste verhouding is 50% voor de persoon, 50% voor de hulpverlener. Voor een persoon voelt het als 10% voor de persoon en 90% voor de hulpverlener.
Wij hebben zo ons best gedaan, maar de persoon had maar 1 uur hulp per week, het viel ook vaak uit waardoor er weken geen hulp is geweest. In 1 uur per week kan er niet veel gedaan worden, is er geen duidelijk beeld van de problematiek en kunnen veel dingen als buien of hoge signalen niet worden gezien, waardoor de ernst anders word ingeschat. Veel mentale problematiek heeft meer dan 1 uur nodig per week, als dit word aangeven en er word geen actie opgenomen, is de persoon verplicht te accepteren dat het minimale hulp krijgt.
Wanneer een hulpverlener aangeeft iets te overwegen is het kijken of het zo kan of dat het klopt. Hiervoor is geen onderzoek nodig, aan de hand van de feiten die er nu zijn kan het worden vastgesteld. Wanneer er een onderzoek word gestart is het meer dan alleen overwegingen. Het is belangrijk dat het word onderzocht, het is belangrijk om het geheel uit te zoeken, het kan ver doen van de tijd zijn als het om een diagnose gaat.
We begrijpen jou niet, je bent complex, je stelt complexe vragen, we weten niet wat we met je aan moeten. Het geeft aan dat hulpverleners het niet begrijpen, het geeft aan dat er geen hulp tot stand is gekomen. Het geeft an dat het niet duidelijk is voor de hulpverleners. Het geeft aan dat er geen samenwerking is. Dat er te weinig kennis en kunde is om het aan te pakken.
Door hulpverleners word vaak gezegd dat de persoon moet gaan samenwerken. De persoon wil samenwerken aan therapie die gepast is bij de problematiek. Wanneer deze niet gepast is en het aangeeft, loopt het hoog op. De persoon werkt niet samen, dit word gerapporteerd en komt steeds vaker als onderdeel van gesprekken terug.
Hulpverleners kunnen ervoor kiezen geen antwoorden meer te geven opvragen die een persoon stelt via de mail, de reden kan zijn dat bet praten beter is dan mailen. Wanneer een persoon moeite heeft met contact en opzoek is naar duidelijkheid en dit graag schriftelijk wilt ontvangen komt er een probleem. Ook in een gesprek krijgt de persoon niet voldoende antwoord. Met mentale problematiek kan het zijn dat de persoon het minder opslaat in het geheugen of zich moeilijker kan concentreren. Een persoon krijgt geen antwoorden meer waardoor veel dingen onduidelijk blijven.
Gevolgen
Hulpverleners denken vaak maar 1 richting uit. De plan war is gemaakt word uitgevoerd, zelden aangepast of betekenen of het wel klopt. De hulpverleners zijn overtuigd van hun kennis en kunde. Terwijl het voor de persoon niet passend is word er doorgegaan met het plan en niet de hulp geboden die nodig is.
Een persoon kan uit de impasse blijven als het ja en amen zegt tegen de hulpverlener en overal mee akkoord gaat. Hierdoor heeft een persoon geen mening, geeft niet aan hoe de persoon het zou willen, het geeft niet aan dat er ruimte is voor beweging of verandering. het is slecht voor een persoon om alleen ja te zeggen, voor het zelfvertrouwen en het zelfbeeld.
Wanneer hulpverleners vaak negatieve uitingen hebben zoals kan je dat zelf niet of we kunnen niks voor je doen, krijgt een persoon steeds minder het gevoel dat de hulp ook echt werkend is of gaat worden, het vertrouwen in hulpverleners word alleen maar minder.
Hulpverleners kunnen zelden toegeven dat het niet kloppend is, dat de hulp anders of meer moet. Hulpverleners en de persoon kunnen hierdoor averechts van elkaar denken waardoor er nooit begrip is voor de situatie en veel signalen en situaties over het hoofd worden gezien. Hierdoor kan een persoon niet de juiste hulp krijgen.
Een impasse kan komen wanneer er word gezegd dat de signalen of de problematiek te complex is. De persoon geeft op elke manier die mogelijk is aan wat de problematiek is, waar het graag hulp bij zou willen en wat er veranderd moet worden, wanneer een hulpverlener dit anders ziet komt het niet tot stand. Impasse zorgt ervoor dat een persoon zich niet gehoord en begrepen voelt, waardoor het niet vooruit kan en dingen kan doen met het herstel, het contact is er niet en komt er niet.
Een impasse kan komen door negatieve bejegening, wanneer het steeds vaker gebeurt, krijgt een persoon weerstand tegen een hulpverlener, het word steeds moeilijk het contact goed te houden. Voor een persoon is het erg belangrijk als er fouten zijn gemaakt, dit aan te geven en sorry te zeggen, en verantwoordelijkheid hiervoor te nemen. Bij hulpverleners is dit zelden het geval, zeker wanneer er veel wissels zijn, dan word ik ben nieuw, ik ben die persoon niet, en er word niks mee gedaan. Hierdoor word het leed genegeerd.
Een persoon komt niet uit de impasse met een hulpverlener. Deze wil vaak niet veranderen of water bij de wijn doen. De persoon moet veranderen en zich aanpassen. Samenwerken komt van 2 kanten, de hulpverlener moet zich aanpassen en de persoon. Wanneer een hulpverlener dit niet doet kan een persoon een schuldgevoel krijgen en zichzelf de schuld geven van hulp die niet is geboden, van het negatieve gedrag.
Wanneer hulpverleners aangeven dat een persoon pesten aantrekt en dat het de persoon de schuld is dat het gepest word, is het voor de persoon onmogelijk om een goed contact op te bouwen met de hulpverlener. De hulpverlener gelooft niet wat de persoon zegt het word niet als zeer ernstig gezien en hierdoor word er een trauma over het hoofd gezien. Ook hier kan een persoon een schuldgevoel van krijgen en wantrouwen naar hulpverleners. Een persoon kan het als traumatiserend ervaren.
Het negatieve van hulpverleners kan veel impact hebben op het dagelijks leven, de persoon komt niet vooruit en kan geen stappen maken. De hulp die word geboden is niet herstel en cliënt gericht. Hierdoor kan een persoon meer achteruit gaan, veel word er niet gezien of opgemerkt. Een persoon doet er alles aan het kenbaar te maken hoe het zit of verloopt, een hulpverlener heeft hier geen boodschap aan.
Wanneer een persoon het aangeeft dat er dingen in het beleid niet kloppen is het het beleid is zo. Wanneer een persoon het gesprek over aan gaat is het gal spuwen, boosheid. Het is niet mogelijk dat een hulpverlener gaat inzien waar de fout ligt en deze aanpakt. Het word geschoven op een persoon.
Wanneer hulpverleners naasten zien als een steunfiguur terwijl ze al jaren aangeven geen steun te bieden en er voor de persoon niet zijn, kan een hulpverlener vinden dat een persoon contact moet hebben met de naasten. De persoon kan aangeven dit niet te willen omdat het een trauma ervan heeft opgelopen. De hulpverlener geeft geen gehoor aan het trauma waardoor er onbegrip is voor het aangedane leed. Hierdoor kan een persoon meer weerstand krijgen naar de hulpverlener.
Plan
Elk persoon is het waard om de juiste hulp te krijgen en goede ondersteuning ook u, het is belangrijk voor uzelf op te komen en aan te geven wat u wilt, het aan te geven wat u onprettig vind, wanneer er geen gehoor aan word gegeven is het duidelijk dat er geen klik is. Maak een overzicht waar de problematiek met de hulpverlener ligt. Geef duidelijk de sitautie aan, aan de hand voorbeelden die zijn gebeurt. Probeer alles zoveel mogelijk uit te spreken zodat er een meer normaal contact is, is dit niet mogelijk en krijgt u geen antwoorden dan is het verstandig u opnieuw te melden bij de huisarts. Laat uw recht op herstel niet ontnemen door 1 mening en 1 hulpverlener, vecht voor de juiste hulp.
Een impasse met een hulpverlener zet het contact op slot. Er is geen mogelijkheid om normaal met elkaar in gesprek te gaan. Het is beter het contact te stoppen en opzoek te gaan naar een andere hulpverlener. Het door blijven gaan over de reden van de impasse word niet uitgekomen ook niet over een jaar. Hierdoor moet de persoon erover heen stappen en doen of het nooit is gebeurt. Het is onredelijk om dit te verwachten, hierdoor is er geen begrip.
De reden van de impasse is belangrijk aan te kaarten bij de klachtencommissie, geschillencommissie en rechtbank. Het hebben van een impasse ligt aan 2 kanten, niet 1. Het is niet u schuld het is het beleid en hoe een hulpverlener met u omgaat. Het is goed stappen te zetten om de waarheid boven tafel te krijgen, het blijven zitten in de impasse zorgt voor meer mentale schade. Het is belangrijk de verantwoordelijkheid bij de instantie te laten, deze zijn verkeerd bezig. Zet in uw klacht zoveel mogelijk feiten met zoveel mogelijk bewijs. Zoals mail die zijn verzonden met namen en mail adres, tijd datum en onderwerp.
Het is belangrijk uw eigen denkpatroon aan te houden en zelf het overzicht te hebben wat de diagnose kan zijn, wat signalen voor u betekenen en wat deze met u doen, wat de gevolgen van de signalen kunnen zijn en hoe u deze zoveel mogelijk kan voorkomen. het hebben van een duidelijk beeld is belangrijk voor het maken van een klacht, voor het vinden van hulp, het juist stellen van hulpvragen. Hiervoor kunt u gebruik maken van een dagboek met schema’s en overzichten en van de fase wind storm tornado en orkaan.
Wanneer er al lange tijd geen gehoor is gegeven aan de problematiek, u niet bent begrepen hierin en er verder geen stappen meer worden gezet, is het ook niet meer mogelijk een klik te krijgen of het anders te laten zijn, u heeft u best gedaan om de hulp te krijgen die nodig is, de hulpverlener kan het niet zien, het is aan u de taak om andere hulp te gaan zoeken, die meer gepast is bij u.
Blijf positief denken en kijken naar wat u kan en wat lukt, het is belangrijk de negatieve uitingen van hulpverleners zo veel mogelijk te negeren, het heeft een zeer slechte invloed op uw zijn. Het positief denken kan u helpen een stap te zetten naar de klachtencommissie of het zoeken van andere meer geschikte hulp. Houd hiervoor dagelijks het positief dagboek bij.